Κάθε φορά που η μέρα φεύγοντας
καλησπερίζει τη νύχτα,
του κόσμου οι αντοχές λιγοστεύουν
κι αν υπάρχει ενα μίσος μικρό,
κομματιάζεται σε καημούς κι αναστενάρια!
Κι ο Ανθρωπος ο απλός, ο φτωχός αλλ' αγνός
με της ψυχής του τα κιάλια,
ψάχνει γιά το δικό του το φάρο
με τις κίτρινες λάμψεις,
για να εντοπίσει τη δική του Ελπίδα,
που σαν καίκι καλόδρομο
θα τον οδηγήσει στο δικό του νησί!
Κι ύστερα,
κάτω απ' της Νύφης Σελήνης το φως,
θα παραδοθεί
στη μελωδική αγκαλιά του Μορφέα,
δίπλα στα γυάλινα αθόρυβα όνειρά του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου