Πες μου Ζωή

Σ’ αρχαίους χρόνους στην Ελλάδα
γεννήθηκα
με το πρώτο φως
μιας Αυγουστιάτικης Αυγής.
Μα σας το δηλώνω καθαρά
φίλοι αγαπητοί
πως δεν γεννήθηκα «ευγενής»,
χασομέρης δηλαδή….
Άοκνος γεννήθηκα δουλευτής
κι ούτε κόπου ούτε και χρόνου φοβίσθηκα.
Μα όσο μόνο χέρσα χωράφια οργώνω,
τρώω μπαγιάτικο ψωμί και κρέας χαλασμένο,
αναπνέω αέρα δηλητηριασμένο
και νερό πίνω μολυσμένο
πώς να μην παλαβώνω;

Κι ω, για την έλλειψη «καλής κι υγιεινής τροφής»
πες μου Ζωή, πώς να κοπάσω
το κλαψιάρικο παράπονο της ψυχής;
Τι να κάνω τον θυμό μου να δαμάσω
όταν η σπορά μου «μεταλλαγμένη» καρποφορεί;
Το φτεροκόπημα της καρδιάς πώς να καταλαγιάσω
κάθε φορά που πέφτει «κόκκινη» βροχή
κι ακούω «αστραπόβροντα» να φοβερίζουν την ζωή
πού να κρυφτώ, πού να κουρνιάσω;

Κι ω! Το νου μου πώς να γαληνέψω
συνεχώς να μην επαναστατεί
για τα «κάκιστα» που συμβαίνουν στην γη;
Κι απ’ την άλλη, πες μου Ζωή, γριά Ζωή σοφή
με τί λόγια να τον ορμηνέψω
να πάψει κι αυτός να ποθεί
σε κραιπάλη να ζει σαν τους «ευγενείς»
με χορούς κοιλιάς και ναργιλέδες,
με ραχάτι κι ώρες ατέλειωτης ηδονής
πάνω σε βελουδένιους καναπέδες;