Αχ! οι θύμησες
Εκείνες πού ‘χαν δεμένα τα μαλλιά τους
με το θελκτικό μαντήλι μιας ξωθιάς εμορφιάς
παρέα με το φως του Αποσπερίτη
και με τα αναφιλητό των κυμάτων
την ώρα που τα αστέρια έσερναν το χορό
λαμπρύνοντας την ερημιά του ουρανού
Η σκέψη μου ανυψώνεται
πλανιέται στου ουρανού τα τρίσβαθα
Και ενώ δεν ήσουν σιμά μου
ένιωσα τη παρουσία σου
με χαμόγελα ανέγνοιαστα
Είδα τα κύματα μιας άγριας θάλασσας
να πλέκουν γαλαξίες στα μαλλιά σου
και να απομακρύνεσαι στο άπειρο
με τη στιλπνότητα φορεμένη
στο πρόσωπό σου
Νύχτα μου όσα ερέβη κι αν με δέρνουν
κάτι σιγολάμπει μέσα μου
Είτε η πληθώρα των άστρων
Είτε εκείνη η φωταύγεια
που με οδηγάει στο ηλιόβγαλμα
του θαλερού της αυγής ξημέρωμα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου