Μάτια που δεν έλαμψαν ποτέ
Ο έρωτας μέσα σε εισαγωγικά
Έτσι τον έζησες… έτσι τον σκότωσες
Κρέμεσαι πάνω από ένα σπασμένο τηλέφωνο
Περιμένεις χρόνια τώρα να χτυπήσει
Να μιλήσεις με τον ίσκιο σου
που χάθηκε μέσα σε σπασμένα χαμόγελα
και “συγνώμες” γραμμένες πάνω σε μουχλιασμένους τοίχους
Μπροστά σου η αγάπη... σαν τριαντάφυλλο
κι εσύ δεν την αγγίζεις γιατί φοβάσαι μη ματώσεις
Τι κρίμα ρε φίλε…
Να προσπαθείς να δεις τα χρώματα της νύχτας
με σκυμμένο το κεφάλι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου