Ανθοϊάματα

Με τρυφερό αγιόκλημα έδιωξες τις εμμονές
               του παρελθόντος
Με άνθη καστανιάς τον πυρετό
Αγρια τριαντάφυλλα πάνω στο στήθος μου
Βάλσαμο Ιμαλαΐων στο εσωτερικό των μηρών
Πήρες πρώτα το μυαλό ύστερα το σώμα μου
Νερό της πηγής μόνο για σένα
Θέλω τώρα να υπάρχω ζεστό μέλι πριν από
               τον ύπνο σου
Κόκκοι κανέλας στο ξημέρωμά σου
Αυθαιρετεί η αντανάκλαση μέσα μου
Με κυριεύει μια βλάστηση αυθάδης
Δάσος μπορείς να με φωνάζεις στο εξής
Είμαι η «αφάνταστος και άλογος φύσις» των άλλων
Ξέχασα να σε ρωτήσω, πότε θα έρθεις να με δεις;