Του Αυγούστου
φεγγαροβραδιά στου έρωτα
τα μονοπάτια. Κάμπος
η ματιά σου,αγριολούλουδα,της
φύσης μποσκέτο Και εκεί
που χαράζει ο νους,σαν άστρο
καρφιτσωμένο στα
μαλλιά σου,εκεί ο έρωτας
παζαρεύει το εφικτό. Λάγνα κόρη,
στα παζάρια του μυαλού,
λουσμένη στο φεγγαρόφως.
Τρέμουν τα χείλη,στο άγγιγμα
των φύλλων του κορμιού σου.
Και η λαμπάδα του πόθου
αναμμένη,ως που η φλόγα στο
αεράκι του φιλιού να σβήσει.
Και σε κρατώ,τόσο εβλαβικά,
έτσι εύθραυστη που είσαι,
λες και φοβάμαι την δύναμη
του πάθους. Μετά ένα
ένα τα φύλλα σου μαζεύω,
ξανά,ατόφια, να σε αφήσω στον
άνεμο. Ανέμελη,στον ανθό των νιάτων
να πετάξεις ψηλά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου