Μην κλαις φίλε κι αδελφέ

Μην κλαις φίλε κι αδελφέ.
Κι εγώ είμαι σαν και σένα.
Κοίτα! Και τα δικά μου μάτια είναι δακρυσμένα
Θυμήσου! πριν από κάποια χρόνια
κάτω από μια στέγη παλιά
δίπλα-δίπλα ζούσαμε….
ένας τον άλλον αγαπούσαμε….
το φτωχικό μας δειπνούσαμε….
πλάθαμε όνειρα σαν όλα τα παιδιά….
και σαν τα πουλιά τραγουδούσαμε!
Μα… σώπασε… για να σε βοηθήσω….
Σώπασε… να σ’ αγγίσω, να σκύψω….
Και το χέρι επίτρεψέ μου
Μ’ ένα χάδι το δάκρυ σου να σφουγγίσω.
Δώσε κουράγιο στην καρδιά.
Όσο κι αν τώρα που όλα τα θυμάμαι
κι εγώ συχνά δακρύζω
που τα χέρια μας είναι αχαμνά
κι ο νους μας νωθρός για δουλειά
να ξεσηκωθούμε και πάλι απ’ την αρχή
να ελαφρύνουμε την ζωή
που τόσο βάρυνε από την απονιά
Φίλε κι αδελφέ μου δεν έπαψα να ελπίζω
πως στ’ αλαργινό ταξίδι, χωρίς όνειρα δεν θα πάμε.