[Ποιος το ξέρει;]

Ποιος το ξέρει;
Μου ’στειλες γράμμα
κοντά να ’λθω…
Με πήρε το κλάμα
με ψυχής αναφιλητό…
Αχ, και να ’ξερες το πόσο το θέλω κι εγώ!
Ω, και να ’μουν σιμά σου….
Μα…. γοργοφτέρουγη πώς να προστρέξω;
η σκέψη με φρενάρει το πώς
τη φλογερή ματιά σου
επάνω μου θα την αντέξω
να μην καώ!
Συθέμελα ριγώ…
Κι αν τολμήσω να ’λθω
πώς θα ’μαι;
Το παρθένο κορίτσι το δειλό
που…. στοχάσου…
δεν ξέρω αν θα βρω
στην αγκαλιά σου
της αγάπης το φίλημα το μελωμένο κι αγνό….
ή πουλάκι ξεπουπουλιασμένο φτερό το φτερό;
Κι όσο με θυμάμαι….
τότε που λαμπάδα ήμουν πυρωμένη..
κι απόμεινα τώρα σβησμένη
το κάλεσμα σου μ’ αποτρελαίνει
δεν ησυχάζω κι ούτε τις νύχτες πια κοιμάμαι...
Κι ω… αν έλθω, πόσο το φοβάμαι…
Εσύ….
Ένας Ήλιος μες της ζωής το μεσημέρι…
Εγώ…..
Χλωμό του δειλινού έν’ αστέρι…
και τούτο το αντάμωμα σαν συμβεί
άραγε τι απ’ τα δυο θα φέρει;
Ζωή μ’ Άνοιξης χλωρασιά
Ή ενός χειμώνα παγωνιά;
Ποιος το ξέρει;