"Η Ποίηση του Κώστα Καρυωτάκη, ήταν μια σπαρακτική έκφραση του ανίατου άλγους του. "Σε άπόπειρες διεξόδου", γράφει ο Μιχαήλ Περάνθης, "έκαμε στίχο την απεγνωσμένη κραυγή του, έτσι όπως εσκάρωνε φάρσες και σάτιρες την ώρα που η ψυχή του μαραίνονταν στη φθορά. Εξόριστος της πραγματικότητος, απέφευγε την αντιμετώπιση της ζωής και γευόταν την πίκρα της ήττας του. Ωστόσο, δεν ήταν μόνο το εσωτερικό του δράμα, αλλά και η ειλικρινής ποιητική του συνείδηση, που έδωσε τέτοιον χαρακτήρα ανανέωσης στο έργο του, ώστε να τον υψώσει, παρόλο που το ρεύμα και το πνεύμα του Καρυωτακισμού εχάθηκε, σε μια ηγετική φυσιογνωμία ανάμεσα στους λυρικούς της γενεάς του"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου