Χρήστος Κουκουσούρης: Με νότες πένθιμες η αυγή γυρνάει τη νέα σελίδα

Η ΓΛΩΣΣΑ

Σαν μι’ άλλη μια μέρα στο κενό πέρασε η μέρα ετούτη
σαν χθες που δεν κερδήθηκε καμιά καινούργια λέξη
κι είχε μια άπνοια πληκτική και έννοιες χιλιάδες
στο δρόμο της απώλειας που αφύλακτος κοιμάται,

Κι η νύχτα, που φαντάσματα γεννάει και αναμνήσεις
κρύβει ολοφυρόμενες ψυχές και τον λυγμό τους
σ’ ένα μπλοκάκι με σπιράλ κρατώντας απουσίες
διάθεση αφαιρετική που έχουν οι επιζώντες.

Με νότες πένθιμες η αυγή γυρνάει τη νέα σελίδα
κάνε μεγαλοδύναμε σήμερα να μην χάσει
μη στάξει η πένα ούτε λεκέ, ούτε καν μια τελεία
που οι νέοι με λίγα εφόδια ταξίδια ετοιμάζουν.

Στο τζόγο που έστησαν με αργκό, μαγκιές και αυταπάτες
τον πλούτο της αποδομούν οι πάτρωνες του λόγου
βλέπεις στην τηλεόραση πώς ρίχνουν στον καιάδα
οι απαίδευτοι, κάθε έννοια που δεν καταλαβαίνουν.
.

**

ΚΑΤΕΡΙΝΑ

Άστο σε μένα εσύ μπορεί να πληγωθείς καρδιά μου
εγώ είμαι ένα παράδοξο που η φύση τιμωρεί
μου στέρησε το όνειρο κι αγάπη απ’ την καρδιά μου
π’ έχω πολύ και δεν μπορεί κανείς να την δεχθεί.

Με λεν’ καμπούρη κι άσχημο και περπατώ σκυμμένα
δουλόπρεπα, μιας και ο κόσμος γύρο μου γελά
να κρύβω την ασχήμια μου, δεν είσαι εσύ για μένα
κι ο οίκτος σου με τυραννά, η αγάπη με πονά.

Κουασιμόδο πιο συχνά με λεν παρά Γρηγόρη
δεν έχω σχέση μ’ εκκλησιά με βλέπουν σαν στοιχειό
να ‘βρισκα μπάρκο θα ‘φευγα μ’ ένα παλιό βαπόρι
να μην γυρίσω στα παλιά τούτη η ζωή χτικιό.

Να φύγω Κατερίνα μου, μα θα ‘χω στ’ όνειρό μου
το πρόσωπό σου, άνοιξη ολάνθιστη μυρτιά
τις νύχτες θα προσεύχομαι σ’ ένα θεό δικό μου,
να ζεις ευτυχισμένη εσύ κι εγώ ας στην ξενιτιά.

**

ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ

Λατρεύω το φιλόξενό σου σπίτι
και το χαμόγελο που με καλωσορίζει
μαλλί και δέρμα, θάλασσα μυρίζει
και δεν είμαι ο Μπράντ Πίτ ή ο Γουόρνερ Μπίτι.

Καρτερικά απ’ το παράθυρο τα βράδια
κοιτάς το δρόμο και μ’ αρέσει που προσμένεις
τον ερχομό μου, πάντα περιμένεις
αυτά είναι αγάπης κι έρωτος σημάδια.

Ως φαίνεται μετράει η μπογιά μου ακόμα
μπορώ και προκαλώ αναταράξεις
το δείχνουνε τα λόγια σου κι οι πράξεις
μαζί σου η ζωή μου παίρνει χρώμα…

Θα ‘θελα λίγο ακόμα να κρατήσει
προτού βαθύνουν οι ρυτίδες του μετώπου
σε λίγο γίνομαι ο άρχοντας του τόπου
σίγουρα ο κόσμος λέει θα με ψηφίσει.