Δάφνη Κουμουλή: Να θυμάμαι να μην λυπάμαι άδικα…

Σε τούτο το παλιό χαμαιτυπείο,
με τη γεύση του αλκοόλ να κόβει τα χείλη,
ξοδεύεσαι με το τυχαίο κι εφήμερο
που πεινασμένο ασελγεί στα πονεμένα σου μέλη.
Στην παράσταση που στήνεις
ψάχνεις θεό να παραδώσεις τους νεκρούς σου,
κινείσαι με χάρη,όσο μπορείς ,
σαν ευγενική χειρονομία οικοδέσποινας σε γιορτή .
Ένας δαίμονας το στήθος σου
και προσπαθείς να τον ελευθερώσεις,
απαλά, αγνά,
φρέσκο δηλητήριο που γυρεύει αντίδοτο
κι αφήνει αποτυπώματα, ψυχικά ερείπια.

Μα, όπου περιφέρεις τη ζωή σου,
εκεί είναι ο τόπος σου

**

Τα θαλασσινά όνειρα
είναι από άλλη στόφα.
Κουβαλούν τον ορίζοντα
σε μια τελετή απραξίας,
αναπνέεις απ’ όλες τις χαραμάδες
που άνοιξαν στο μυαλό
και φυσάει από κει το μελτέμι.
Η θλίψη πατάει στην πλάτη σου
και κάνει μετάσταση,
για πού δεν ξέρω …
Λιοπερίχυτη κοιμωμένη
σταλάζεις άλικο κρασί στο γαλάζιο,
σπονδή στους έρωτες του ανέμου.
Αλλιώτικα τα αλμυρά όνειρα…

**

Τι σου συνέβη?
Ζωή μου συνέβη,
γι'αυτό θα κάνω λίγο ακόμα σαματά,
πριν κλείσουν τα φώτα....

**

Κάθε σκέψη σπόρος,
καταδικασμένος να φυτρώσει στα μέρη
που η αγιοσύνη δεν είχε ποτέ όνομα.
Και τώρα που βυθίστηκε ο ήλιος στο κύμα
πώς να ξεχωρίσει το σημαντικό απ’ το ασήμαντο.

Να θυμάμαι να μην λυπάμαι άδικα

Οι υδάτινες σιωπές διαβάζονται κι αλλιώς,
λέω θα λείψω
μα πουθενά δεν πάω.
Κυκλικός ο χρόνος
με γυρίζει πίσω σε όσα δεν άλλαξα.

Να θυμάμαι να μην χαίρομαι άδικα

Αδέξια και ερήμην μου τόσα και τόσα,
μ’αδέξιο χέρι, παρούσα, βάζω όρια
μόνο για να τα ξεπεράσω

Να θυμηθώ να τα ξεπεράσω…