Κεντρική στοά: Ποιητική Συλλογή του Νάνου Βαλαωρίτη που το 1959 τιμήθηκε με το Β΄ κρατικό Βραβείο (Ιδιωτική έκδοση)

Μικρός θρήνος

Γράμματα που έγραψε στο βλέμμα τους η αγάπη Όνειρα που κέντησαν στον ύπνο τους οι αράχνες Ο θάνατος σαν ύφασμα σύρθηκε ανάμεσά τους Έσβησαν έτσι τα λαμπρά τους μάτια σαν λυχνάρια Το δέρμα τους που ήταν σφιχτό σαν το πανί στον άνεμο Δεν νιώθει πια τη ζεστασιά που χύνουν τα κορμιά Σαν ημερομηνίες τα ονόματά τους Όμως καθώς χαμογελάς χαμογελούν ακόμα Τα βήματά τους αντηχούν μέσα στα βήματά μας Και στην καρδιά μας νιώθουμε το χτύπο της καρδιάς τους.

Το φάντασμα

Εσύ που με ονειρεύτηκες όταν δε ζούσα πια

Εσύ που με φαντάστηκες πριν να με δουν τα μάτια σου

Εσύ που με αγκάλιασες χωρίς να υπάρχω ακόμα

Για το χατίρι σου σαν τον καπνό θα γεννηθώ μια μέρα

Γυναίκα που αγαπώ.

Μη με ρωτάς αν είμαι εγώ αυτός που σου 'ταξαν κει πέρα

Μη μου ζητάς ταυτότητα μητέρα και πατέρα

Μη μου ζητάς τα μέτρα μου το σόι το επάγγελμά μου

Σαν τον καπνό θα σκορπιστώ στο πρώτο ερώτημά σου

Γυναίκα που αγαπώ.

Στα τζάμια επάνω η βροχή χαράζει τ' όνομά μου

Η χώρα μου μ' αυτήν εδώ δεν έχει γνωριμία

Το κλίμα ειν’ ανυπόφορο και λέγεται αμαρτία

Είναι καπνός τα σπίτια της κι οι δρόμοι μια οπτασία

Γυναίκα που αγαπώ.

Εσύ που μ’ εμπιστεύθηκες με τόση αυτοθυσία

Εσύ που δε μ’ αρνήθηκες μες στη δοκιμασία

Μη μου μιλάς για το Θεό και για την ευτυχία

Είναι καπνός τα χέρια μου κι ανύπαρχτη η πνοή μου

Γυναίκα που αγαπώ.

Είμαι ένα γράμμα που έλαβες μετά την καταιγίδα

Είμαι το ανατρίχιασμα του ιδανικού έρωτά σου

Είμαι ένα ψέμα αληθινό ενός μεγάλου αγνώστου

Είμαι ο καπνός που έπλασε ο πόθος της καρδιάς σου

Γυναίκα που αγαπώ - είμαι το φάντασμά σου.