Προπληρωμένη παράσταση
Στέκει σιωπηλή στη μέση του δρόμου.
Διαπερνά το στέρνο της το συρματόσχοινο
που καταλήγει στο ανοξείδωτο άγκιστρο του Χρόνου.
Ο άντρας ισορροπεί στο συρματόσχοινο.
Διατρέχει τη διαδρομή επιδέξια.
Κάθε φορά που περνά απ’ το στέρνο της
εκείνη δένει ένα λευκό κορδελάκι
στην άκρη του κονταριού ισορροπίας.
Ώσπου να ξανακάνει ο ισορροπιστής τη διαδρομή
έχει στεγνώσει στην άκρη της κορδέλας
το αίμα.
Όσες φορές την κοιτάζει βαθιά μέσ’ στα μάτια
ένα λευκό λουλουδάκι ανθίζει στο στήθος της.
[…]
και η νύχτα πέφτει
κι ακόμη μια φορά, διαπιστώνεις
την μεγάλη το φεγγαριού αυταπάτη
κι ο στίχος
δεν φεγγρίζει στα σκοτάδια εντός σου
μεσ’ από τις κοφτές της έμπνευσης ρωγμές
και η μνήμη, εντέλει, ένας θρόμβος
νοσταλγία στις φλέβες υγρή, όλο απειλεί να μας σκοτώσει
[…]
Του Φθινοπώρου τα λυπημένα βράδια
τεκμήρια αναμοχλεύει του εφήμερου
που τότε φάνταζαν αιωνιότητα αλλά δεν ήταν· δεν ήτανε
κι ωστόσο, ακόμη τώρα
τροφοδοτούν το ζωτικό του ψεύδος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου