Δερέκα Άννα: Μαλώνω τον πόθο

Μέθη

Ασβεστωμένα σκαλοπάτια
Που σ’ οδηγούν
Όλο και πιό ψηλά.

Γιατί μεθάς
Κι από το άσπρο

Ίδια όπως μια ωραία γυναίκα
Απ’ τον καθρέφτη της

Ή

Ένας άντρας από το
Αφύλακτο σπίτι της.

**

Μαλώνω τον πόθο

Η άσπρη μου μπλούζα που σου άρεσε
Έφυγε.

Η άσπρη μου φούστα που σου άρεσε
Ταξίδεψε.

Τα ρούχα που αγάπησες πάνω μου
Ήρθαν προς τα σένα.

Μαλώνω τον πόθο
Που παίρνει το πρόσωπο του αέρα
Και τα ταξιδεύει.

Έμεινε γυμνή
Η σπονδυλική μου στήλη

Μια σκάλα

Να την ανέβεις αγαπημένε
Θα βγεις στον ουρανό

Να την κατέβεις
Βγάζει πάνω μου.

Εσύ ν’ αποφασίσεις.

**

- Εξαρτάται

πως θα του φερθείς
του χρόνου

έλεγε
φτιάχνοντας
τους μικρούς κόμπους
με τη βελόνα

η μητέρα

κι η φωνή της
έμοιαζε
σαν να ανέβαινε
περίσκεπτη

μιά σκάλα

κι όχι αυτό
το δαντελένιο πετσετάκι.