Των συνόρων

Μας θέρισε ο βοριάς
Από καιρό βυθίστηκε η καρδούλα μας στο δείλι

Και μια φορά, πιστέψαμε, πάντα θα βγάζει λάδι η ελιά
Καρπό και δυνατά τα φύλλα από το τράβηγμα του ήλιου θ’ απλώνει

Οι σάλπιγγες ηχούσαν τον κίνδυνο από την σφενδόνη
Νύχτες και μέρες, δεξιά και αριστερά

Ύστερα, δεν κοίταξες ξανά
Σιωπή διαχωρισμένη από τη σκιά και η μοναξιά

Βάρκα σε ουράνιο ταξίδι, γαλάζιο πανί
Μας ψιθυρίζει από τους κήπους της μεγάλης προσμονής

Σταμάτα πλέον να δένεις το λιβάνι
Σταμάτα πια την άπλετη νεροποντή ασύλλεκτη ν’ αφήνεις

Για μια καρδιά που δε κτυπά
Όλα νωρίς τελειώνουν

Παμπάλαιοι λόφοι δηλώνουν σύνορα
Σκληρός αγώνας, χωρίς περιστροφές

Η μια καρδιά, φωτίζει την άλλη
Στα σταυροδρόμια τους, συνάντησα λαούς.

Λουκία Πλυτά