ΆΝΕΥ ΟΥΣΙΑΣ Βάκρινος Μιχάλης

Μια ουτοπία κυνική τη μοίρα μας δεσμεύει
αιώνια, κλείνει την φυγή σε ελπίδας στεγανά
περιπλανώμενες ψυχές χαμένες στα ερέβη
φεγγίτες οσα ονείρα κρατάμε ζωντανά.

Μια σημασία άσκοπη μας άπλωνε το χέρι
κρέμαγε στη συνήθεια φθαρμένα φυλαχτά
προσχηματά, πρίν να χαθεί το τελευταίο αστέρι
από τα μάτια, αφέθηκα σε δάκρυα πνιχτά

Και ίσως να ερωτευτήκαμε την λάθος ειμαρμένη
με τα ωραία πέπλα της που άπλωνε μυστικά
στους θλιβερούς καθρέφτες μας, μια νιότη γερασμένη
μας γέλαγε σαν χάνονταν στη δύση οριστικά.