Χωρίς καρδιά

Η πρωινή δροσιά περνάει το παραθύρι
ψάχνει τα χρόνια τα νεανικά

σηκώνει το λαιμό της, λευκό πετά
να συναντήσει την δική μου τη ματιά

κρύβομαι όμως, από το δάκρυ των αιώνων
σμιλεύοντας πανίσχυρα φτερά

--

από το βορρά κατέβηκε ένα φίδι
και απ’ το νοτιά κρύα φωτιά

Εμείς βρισκόμαστε στη μέση

κανένας αρχηγός, αγάπη δεν προσφέρει
όταν πατά το πράσινο χαλί

Ίσως να νιώθει αυτά που δεν μπορεί να καταφέρει
Ίσως να σκέφτεται, για αρχηγούς -χωρίς καρδιά- πως είναι πια αργά.

Λουκία Πλυτά