Άνισες Αντιξοότητες / Πουλάκος Νέστορας

*
Πάνω απ’ τις στέγες των σπιτιών
απλώνεται το χάος άδικων ψυχών
Τα ίχνη των ανθρώπων τους
απόβλητα μεθυσμένης πολιτείας
Οι πράξεις των πάνε!
Χάθηκε το μήνυμα
Και κλαίνε τώρα στις ποδιές τους
ψυχορραγώντας στο τίποτα
Έτσι λοιπόν αφήστε με
να θρηνήσω την απώλεια της νιότης
και της καλοσύνης του χαμού τους
*
Ακούστε
δε θ’ αντέξω για πολύ
αυτόν τον διασυρμό τους
Κουφός είμαι στον ίσκιο τους
τυφλός και στον αχό τους
Γιατί εκείνοι φώναζαν
έριζαν τον διάβολο
και πρόσταζαν
Δεν ήξεραν φαίνεται.
Θα τα ξαναπούμε όμως
από μακριά
ακούγονται διάδοχοι
*
Κάποτε μου είχαν μιλήσει
για τόσους δα ανθρώπους
από τα χρόνια της χολέρας
Κοιμήθηκα μαζί τους
ο θάνατός τους βρώμαγε σαπίλα
κι η ανάσα τους μίλαγε
μια γλώσσα ξενική
Δε τους φοβήθηκα όμως
σιχάθηκα κι απαρνήθηκα
κάθε τους ιδέα
Εκείνοι βέβαια συνέχισαν
και συνεχίζουν
άθικτοι
από τη παρακμή