της Μαρίας Καρδαρά
Ώ , η φθορά
του ήλιου-
η νεκρή Μητέρα
μου!
Το παρήγορο
φέγγος της θαλπωρής
την οδύνη του
θανάτου περιβάλλεται.
Ώ, οι
απελπισίες των ρόδων
μεγαλύτερες
απ΄ τα εγκόσμια έργα
και πάρεργα.
Οι ιστορίες
των λυγμών.
Ο ουρανός της
φωτιάς
κατακαίγεται
στην απότιστη ρίζα-
ο επόμενος
θάνατος.
Ερημιά μου ο
δρόμος!
Ερημιά μου τα
δέντρα!
Ό,τι αγαπάω
είναι νεκρό.
……
Θα ματώσουν τα
αναίμαχτα.
Θα
συμπεριληφθούν στο θάνατο
οι Μητέρες και
η δύναμη.
Αφήστε τις
σωτηρίες -
το αθάνατο
κάλλος της Μητέρας μου
πέθανε.
Μητέρα μου,
ας μην είχα
γεννηθεί
από τη μαύρη
πέτρα,
από την πίσσα
νύχτα.
Όπου γεννιέσαι
για να τρως
μια μπουκιά
ψωμί
κλεμμένη
από το χέρι του χάρου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου