[Ω, στου σήμερα την παραφροσύνη...]

Ω, στου σήμερα την παραφροσύνη
που επικρατεί
όπου μ’ αξιοθρήνητους
φανφαρονισμούς αντηχεί
το τραγούδι της αλητείας μας,
τον απόηχο της κραυγής
αφουγκράζομαι
απ’ το ατελεύτητο της δοκιμασίας μας
και στοχάζομαι:
-Μες την αρένα
της σύγχρονης ζωής
όπως διαμορφώθηκε
των ημερών μας το ήθος,
πού βρίσκομαι τώρα εγώ;
Πού βρίσκεται ο άλλος, εσύ;
Πού τελικά
βρισκόμαστε όλοι «εμείς»
τ’ αναρίθμητο πλήθος,
οι «Μεγάλοι μικροί της γης»
που μπροστάρηδες
προτάσσαμε το στήθος
ενάντια πολύμορφων
«χαμοθεών και δαιμόνων»
και τραγουδώντας
οδεύαμε
προς τα ύψη κολοφώνων;

Μη κι ένας-ένας πέσαμε
τώρα σε στρόβιλο κυκλώνων;
Κι εγκλωβισμένοι
σε παγίδες
του υλιστικού παρόντος
χωρίς εξόδους διαφυγής
και μ’ υπόσταση του μη όντος,
απογίναμε
πλέον όλοι ο «κανείς»
και σαν τυφλοπόντικες,
χωρίς ελπίδες,
έρπουμε
στα έγκατα της γης;
Ή αψηφούμε
ακόμη
λαίλαπες και καταιγίδες
και συνεχίζουμε
«σκυταλοδρόμοι χρυσών αιώνων»,
πρωταγωνιστές αφανείς,
να προστρέχουμε
για την συνέχεια των αγώνων
σε μιαν επανάληψη
θαυμαστής διαδρομής,
όπου στο τέρμα
η «Ιερουσαλήμ» θα προβάλει
και θ’ αποκαλυφθεί
«πρόσχαρη χώρα» μ’ ουράνια κάλλη;