Το «πλοίο» της ζωής σου

Το «πλοίο» της ζωής σου στη ρότα του σαν συναντά
οργισμένη θάλασσα που σαν Χάρυβδη βροντά
και σαν Σκύλα αφηνιασμένη αλυχτά
κι ο αγέρας, συνεπίκουρος από κοντά,
το γέρνει δεξιά, το γέρνει ζερβά
κι όρη πανύψηλα τα κύματα μπροστά ορθώνει,
πύργους ακλόνητους πίσω τα ψηλώνει
και θαρρείς πώς καταφθάνει πια η ώρα του χαμού,

όσο μέσα του καπετάνιο ετοιμοπόλεμο έχει το νου,
να παλεύει και ν’ αψηφά
τα κύματα που πάνω του χιμούν θεριά
κι αντρειωμένη την ψυχή σου
το τιμόνι να κρατά γερά,
ακόμη κι αν το πνίγουν τα νερά,
δεν βυθίζεται
κι ο κόσμος του είναι σου,
σώνεται και δεν πνίγεται.


#


Μες απ’ τη μάσκα του «καθωσπρεπισμού»
Φίλε περαστικέ, μη με κοιτάς αφ’ αψηλού
και μ’ έπαρση μου μιλάς ειδικού
περί παντός επιστητού!
Τα δικά μου λόγια είναι φτωχά,
λόγια κοφτά,
μα ψυχής φανερώνουν μυστικά.


Λάθος με μετράει,
όποιος έξω απ’ την καρδιά του μ’ αφήνει.
Μα κείνος που μ’ εκτιμάει και μ’ αγαπάει,
φτερουγίζει μαζί μου μ’ εμπιστοσύνη
και ψηλά, στ’ άπλωμα τ’ ουρανού πετάει.
Τα φτερά του είμαι εγώ κι η δική μου γαλήνη.