Αγαπητή Πέρσα,
Δε θα υποκριθώ…
Όχι άλλο πια…
Η μάσκα είναι το δέρμα μου, και δυο μεγάλες τρύπες στα μάτια.
Πόσο θα ήθελα να παίξω τον άγνωστο ρόλο μου…
Ψηλά τα ταβάνια της αγωνίας.
Δέος του ατελείωτου διαδρόμου…
Όχι άλλο πια!
Δύο μεγάλες τρύπες, τα μάτια…
Μυρωδιά απομόνωσης.
Στάζει απο τα βλέφαρα το γλυκό ποτό της λήθης.
Τραχύ το τρίχωμα της τρέλας.
Ένα αθώο χαμόγελο,
ένα φρικαλέο προσωπείο.
Περιμένωντας τον ήλιο, περιμένωντας της έξοδο.
Του κινδύνου ή της χλόης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου