Τώρα πια
Τώρα πια οι πλατείες είναι τα
σπίτια μας
Οι δρόμοι είναι οι μηχανές μας, τα γραφεία μας, τα
χωράφια μας
Οι έγκυες ανάγκες μας
προηγούνται
Τα αγέννητα στην πρώτη γραμμή
Δεν υπάρχει νερό. Αλιεύουμε τη
βροχή απ' τα
δακρυγόνα δάκρυά μας. Μουσκεύουμε τα
χείλη μας όπως μεταλαβαίνει ο
ετοιμοθάνατος
Τώρα. Αύριο θα 'ναι χτες
Ο μαυροπίνακας
Όπως κάθε σχολική τάξη έτσι
και το σχολείο της Εξέγερσης έχει
το δικό του μαυροπίνακα
ΤΟ ΔΡΟΜΟ
όπου τα πέλματα των
προλετάριων γράφουν τη
δική τους αριθμητική
-Όταν ενώ τρέχουν στέκονται όρθιοι
ακούγοντας την ΔΙΕΘΝΗ
-Κι όταν ένα δέκατο αλληλεγγύης αρκεί για
να θρέψει τους πεινασμένους όλου του κόσμου
να γεμίσει όλες τις βιβλιοθήκες
να γκρεμίσει όλες τις φυλακές
Και πάλι κάτι θα περισσέψει για το
μοιρολόι των χαμένων συντρόφων ή
για το νανούρισμα των αγέννητων παιδιών
Αμέτρητες χειραψίες στη
διαδήλωση λες
και ζητούσαν βοήθεια ο ένας απ' τον άλλον
Ίσως πάλι πάσχιζαν να
γίνουν
-σαν την ινδική θεότητα Κάλι-
ένα σώμα με πολλές σφιγμένες
γροθιές
Έτσι που να μην ξέρεις αν ήταν γροθιές ή δάχτυλα κομμένα εν ώρα εργασίας
Έτσι εξουθενωμένοι καθώς είμαστε
μπορεί και να χάσουμε με νοκ άουτ
Μέχρι τότε όμως θα 'χουμε κερδίσει
στα σημεία
Ένα σπόρο
στο λιανόχωμα της Πλατείας
Μια απλωμένη παλάμη
στην παρέλαση του μαθητή
Ή μια ελιά στο ράμφος
στον επερχόμενο κατακλυσμό
Ήμασταν στην κορφή της
πορείας στη Μεγάλη
Απεργία
τα πάντα νεκρωμένα τα
πάντα ζώντα στη διαδήλωση
Στο βάθος του πλήθους δυο
παιδιά με κόκκινες σημαίες
φιλιόντουσαν
δεν απεργούσαν
Ήταν οι ΑΠΕΡΓΟΣΠΑΣΤΕΣ ΤΟΥ
ΕΡΩΤΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου