Σου μιλώ έτσι...
απλώς σε βλέπω
να αισθάνομαι την αναπνοή σου στο πρόσωπο μου.
Έχεις ακόμα δρόμο...
εμένα το ταξίδι μου πλησιάζει στο τέλος.
Αναζητείς, ξέρω
θέλεις εμένα όπως είναι εκείνος,
της σκέψης σου η σκιά αγωνία υποσυνείδητη.
Δεν γνωρίζεις δεν ξέρεις,
υποπτεύεσαι ίσως αισθάνεσαι περισσότερο.
Κύπρις από τα νερά του Πηνειού
αναδύεσαι οργισμένη,
όχι κατάπληκτη.
Μα δεν βλέπεις λοιπόν
πως κάθε σου κίνηση θαύμα;
Οι λέξεις είναι όλες κοινότυπες
μπρος σε τόση ευλυγισία.
Ασε τα λόγια και
την πλάνα οργή.
ζήσε, φίλησε, μέθυσε, ξέχνα.
Τώρα στην πιο υπέροχη στιγμή σου
εκλεκτική και συγχρόνως
ανεύθυνη, τρυφερή, παραδόσου επιτέλους!
Τι πειράζει το λάθος;
Η ζωή ήδη έφυγε
τελειώνει για σένα και για μένα
για όλους μας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου