Την ώρα που μονούς μας ρύθμιζεν ο ύπνος
Υγρό το χέρι σου έρευσε να σου χαρίσει
Άρτο και οίνο, κοινωνίας κρυφής μεθύσι
Πλήρης ο πόθος ήτο ο μυστικός μας δείπνος.
.
Δεν είχε πλέον Γεσθημανή της προδοσίας,
Βαθιά κι ηδέως μας εψιθύριζεν η κτίση
Κι αν είχε τρεις φορές ο πετεινός λαλήσει
Ήταν για να προφέρει λόγια αθανασίας.
.
Μ’ άνθινο, μ’ ακάνθινο της ομορφιάς στεφάνι
Το γάλα σώμα σου είχε στέψει το κορμί μου.
Άναψα τότε το στεφάνι και μου εφάνη
.
Πως ήμουν μέγα δέντρο εν μέσω της ερήμου,
Γιγάντιο δέντρο, φουντωμένο ρόδα ή μήλα
Και ζωντανό νερό στη ρίζα του που εκύλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου