Μικρό αφιέρωμα σε μεγάλη ψυχή

Τ’ όνειρό σου ψήλωσε πολύ.

Δε μπορούσες άλλο να το φτάσεις.

Έγινε μια αχτίδα φωτεινή

κι έμεινε σαν όραμα της πλάσης.

Άστραψεν η σκέψη μου μ’ ορμή

Ξάφνιασμα στην έκπληκτη ματιά μας.

Σ’ έκαψε σαν φλόγα μυστική

κι έμεινε σαν άστρο στη ματιά μας.

Θέριεψε η αγάπη σου βαθειά.

-Τι μπορούσε πια να τη δαμάσει;-

Σ’ έπνιξε σαν θάλασσα πλατειά

κι άπλωσε τον κόσμο ν’ αγκαλιάσει.

Έμεινε σαν μύρο μαγικό

απ’ της ομορφιάς την άγια βρύση

κείνο το μεγάλο ιδανικό

που η ψυχή δεν χώραε να το κλείσει.

Αχ! και κείνη η πίστη σου η τρελή

πούγινε για σε τόσο μοιραία,

τώρα ταξιδεύει στη ζωή

πάνω σ’ έναν άνεμο σημαία

Ήτανε μια φλόγα θεϊκή.

Δεν μπορούσες πια να την κρατήσεις.

Τώρα ταξιδεύει στη ζωή.

… Τι ποθούσες άλλο να κερδίσεις;