Από τη συλλογή "Μαραμπού" (Άγρα, 1990)
Ταξίδευες κυνηγημένη από τη μοίρα σου
για την κατάλευκη μα πένθημη Ελβετία ,
πάντα στο deck , σε μιά σαίζ-λόγκ πεσμένη , κάτωχρη
απ' την γνωστή και θλιβερότατην αιτία.
Πάντοτε ανήσυχα οι δικοί σου σε τριγύριζαν ,
μα εσύ κοιτάζοντας τα μάκρη αδιαφορούσες.
Σ' ό,τι σου λεγαν πικρογέλαγες , γιατί ένιωθες
πως για τη χώρα του θανάτου οδοιπορούσες.
Κάποια βραδιά , που από το Στρόπμπολι περνούσαμε ,
είπες σε κάποιον γελαστή , σε τόνο αστείου:
"Πώς μοιάζει τ' άρρωστο κορμί μου , καθώς καίγεται ,
με την κορφή τη φλεγομένη του ηφαιστείου!"
Ύστερα σ' είδα στη Μαρσίλια σαν εχάθηκες
μέσα στο θόρυβο χωρίς να στρέψεις πίσω.
Κ' εγώ , που την υγρή έκταση αγάπησα ,
λέω : πώς εσένα θα μπορούσα ν' αγαπήσω...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου