"Την αγαπούσες, άνθρωπε, απόφευγες, τις σκέψεις/ ήταν κλεισμένη, εκεί
μέσα, περίμενε/ σε έσερνε στις σκέψεις της, πονούσε, λαχταρούσε/
ελεύθερος πάντα, το αγνοούσες ή έφευγες/ περίμενες τον άνεμο, ότι πετάει
τον αετό μακριά/ μα στη φωλιά σου, η αγκάλη, αγάπη στην καρδιά/ αγάπη,
πόσο σου έλειπε, όσο ξενυχτούσε δίπλα σε εφιάλτες σου/ πολεμούσες κι
έχανες, μισούσες και έδινες/ έφτανε η ώρα, να χαμηλώσεις, να σταθείς/ σε
ότι έκαιγε και ζητούσε, σε αγαπούσε αλήθεια/ να γίνεις άνθρωπος,
πονεμένος, αφιερωμένος στην αγάπη/ τη δική σου, όσο έμενε ατέλειωτη,
ευλογημένη."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου