Κύματα

Κουρασμένος, ο πλοηγός ταξιδεύει.
Και μια μέρα θα βρει τη στροφή.
Αν ποτέ ανασαίνει με τόλμη, δίχως άλμη,
στην σκηνή θα εισβάλλει ο πόλεμος.

Την αιτία δεν θυμάμαι,
μα ωστόσο σού γράφω.
Για συντροφιά μου,
έχω έναν ορίζοντα που καίει,
μα που δεν νιώθω κοντά μου.
Σπαρταράει μελαγχολικά
και παραδέρνει στα κύματα. Μιας θάλασσας,
που δεν ξέρει. Κι αποζητά,
πράγματα θνητά. Που δεν γνώρισε.

Πελαγίζει η στροφή,
σαν ν' αστειεύεται.
Θέλω να βγάλω από πάνω μου τη σκόνη,
μα δεν βγαίνει· κι ούτε πρέπει.
Πρέπει εκεί, ασάλευτη να μείνει.
Κι όσο ακίνητη αυτή,
τόσο αεικίνητη, η άλλη να κινεί.

Πά' στο καράβι που μας ζαλίζει,
πάνω στο κύμα που μας θρηνεί,
στη θάλασσα που μας κοιμίζει
και νανουρίζει, εμάς, η στροφή.

Και το μαχαίρι,
που καίγεται σιγά-σιγά απ' τ' οξυγόνο,
ακόμα επιμένει,
τις παλιές πληγές να ξανανοίγει.

Αυτή την στροφή τι θα την κάνεις;
Θα την πιεί το πέλαγος.
Κροκάλες στην ακτή,
τις ξεχωρίζεις και τις πετάς στα νερά.
Κάποιο Μάη θα 'ταν ή Απρίλη.
Και ύστερα ήρθαν οι άλλοι·
και φύγατε μαζί.
Εσείς γι' αλλού... κι άλλοι για πάντα.


Εληγεννής Αλεξανδρινός - Αλήθειες και Ψέματα (2005)