Δεν ήταν η απόσταση, δικαιολογία/ ήταν δρόμος μακρύς, ίσως αδιέξοδο/ εδώ
και χρόνια, ταπείνωνα τις λέξεις/ αυτές που με κυνηγάνε, σε μια αλλαγή/
περίμενα την πρώτη φωνή, τιμωρία/ και ως έφηβος αντιδρούσα, κοιτούσα/
αν στο τέλος έμεινε όρθιο τζάμι, τόσες πέτρες πετούσα/ πάντα, στη ζωή
των άλλων και τη δική μου/ αυθόρμητος εκφραστής, μιας καταιγίδας,
μεσοπέλαγα/ ακόμα κι η έρημος, κρατούσε μια συμπάθεια/ σε κάποια
κομμάτια σπασμένα, από τις σκέψεις μου/ προσεκτικά τυλιγμένα, σε ανέμους
και θύελλες/ ίδια η άμμος, μα πάντα άλλαζε εκεί/ σχήματα, ενοχές,
χρώματα, εντυπώσεις/ αγάπη η μέρα κι η νύχτα, κάποια ενοχή/ αφού το
ήξερα, το διαπίστωνα καθημερινά/ Δεν ήταν η απόσταση δικαιολογία."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου