"Δεν είχα τίποτα να κρατήσω, ίσως η άρνηση στις συνήθειες, η αιτία/ όμως
περίμενα μια φωνή, εκεί, δίπλα στο μπαλκόνι/ ένα κάλεσμα, για
περισσότερη αγάπη, πάντα σιωπή/ σίγουρα το μπαλκόνι έφταιγε, έβλεπε στο
αδιέξοδο, ένα τοίχο τούβλα και μπετά/ ήταν φτωχά τα χρόνια και μίζερα,
μα εγώ τα αρνιόμουν, ξεπουλούσα/ είχα φυτέψει βασιλικό, δικό μου, σε ένα
σάπιο πλαστικό το πότιζα/ ξεσκούριαζα τακτικά τη σκάλα, απ' τα
ξεπεσμένα μου όνειρα/ παγίδευα τα εμπόδια ζωής, σε ένα χοντρό τζάμι, με
υγρασία/ έκλεινα την πόρτα, στην κατήφεια και ερχόμουν πάλι πίσω/ μόνο
κάποιες φορές ξεχνιόμουν, ενέδιδα στις ανάγκες μου/ φώναζα το όνομά σου
όλο αγάπη, η δύναμη, μου έσκιζε τα πνευμόνια/ μετά πληγωμένος, ίσως
άτυχος, μαζευόμουν σε ένα κρεβάτι/ περιμένοντας ένα μείγμα ονείρου και
πραγματικότητας, με αγωνία, μέχρι αύριο."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου