Ύμνος στην Ελευθερία

Από τα βάθη από αυτά τα βάθη
Σε καλούμε, Ω! Ελευθερία - ακούσε μας!
Από τις γωνιές του σκότους
Θα ανυψώσουμε τα χέρια μας σε ικεσία -
στρέψε το βλέμμα σου προς εμάς!
Από την έκταση αυτών των χιονιών
Γονατίζουμε μπροστά σου, ζητώντας συμπόνια για μας!
Βρισκόμαστε τώρα μπροστά στο τρομερό σου θρόνο με βουτηγμένα τα ρούχα μας με το αίμα των πατέρων μας!
καλύπτοντας τα κεφάλια μας με τη σκόνη των τάφων που ανακατέυεται με τα υπολείμματα τους! Σύροντας τα ξίφη που έχουν τυλιχθεί στα εντόσθια τους?
Ανυψώνοντας τις λόγχες τους που έχουν διαπεράσει τα στήθη τους!
Σέρνοντας τις αλυσίδες που έχουν μαράνει τα πόδια τους!
Κραυγάζοντας με κραυγές που έχουν πληγώσει τους λαιμούς τους,
Και θρήνους που έχουν γεμίσει το σκοτάδι των φυλακών τους!
Προσευχόμαστε με προσευχές που έχουν αναπηδήσει από τον πόνο της καρδιάς -
Ακούσε, Ω! Ελευθερία, ακούσέ μας!
Από τις πηγές του Νείλου έως τις εκβολές του Ευφράτη
Ο θρήνος των ψυχών που ξεχύνεται σαν θάλασσα , αυξάνεται με την κραυγή τής αββυσου!
Από τα σύνορα της χερσονήσου έως τα βουνά του Λιβάνου
Απλώνουμε τα Χέρια προς εσένα, τρέμοντας από την αγωνία του θανάτου!
Από τις ακτές του κόλπου έως την άκρη της ερήμου
Με τα μάτια μας να είναι ανυψωμένα σε σένα και με μαραζομενες καρδιές -
Στρέψε, Ω! Ελευθερία, και προσβλεψε σε εμάς.
Στις γωνιές της καλύβας που στέκεται στη σκιά της φτώχειας και της ταπείνωσης,
Από φυλακή σε φυλακή μεταφέρεται το σώμα μας, εμπαίζοντας τις εποχές μας -
Για πόσο καιρό θα αντέχουμε αυτόν τον τον εμπαιγμό των εποχών;
Από το ζυγό σε βαρύτερο ζυγό έχουν κάνει το λαιμό μας να περάσει
Και τα έθνη της γης βλέπουν όλα αυτά και γελούν μαζί μας -
Πόσο καιρό θα διαρκέσει αυτή η παρωδία των εθνών;
Από δεσμά σε δεσμά αυτή η διαδρομή μας οδηγεί,
Και δεν μπορούμε να εξαφανίσουμε τα δεσμά , ούτε εμεις να χαθούμε -
Πόσο καιρό θα πρέπει να παραμείνουμε ζωντανόι; ...
Από την απληστία των Φαραώ
Στα νύχια του Ναβουχοδονόσορ!
Στα καρφιά του Αλεξάνδρου!
Στα ξίφη του Ηρώδη!
Στα νύχια του Nέρωνα!
Στους κυνόδοντες του διαβόλου!
Ποιός ζυγός θα μας υποδουλώσει τώρα;
Και πότε θα πρέπει να εμπέσουμε στο αγκάλιασμα του θανάτου για να βρούμε την γαλήνη μακριά από τη σιωπή της ανυπαρξίας;
Με τη δύναμη των όπλων μας κατασκεύασαν τους πυλώνες των ναών και των ιερών για να δοξάζουν τους θεούς τους!
Με τις πλάτες μας έφεραν πηλό και πέτρες για να κατασκευάσουν κάστρα να ενισχύσουν τα οχυρά τους! Και με τη δύναμη των σώματων μας έχτισαν τις πυραμίδες τους για να καταστήσουν το όνομά τους αθάνατο!
Για πόσο καιρό θα υπάρχουμε για να χτίζουμε κάστρα και παλάτια;
Και όμως εμείς ζούμε σε σπηλιές και καλύβες,
ζωντανοί αλλα΄στις καλύβες και στις σπηλιές;
για πόσο καιρό θα υπάρχουμε για να γεμίζουμε τους σιτοβολώνες και τα καταστήματά τους,
μην τρώγοντας,τίποιτ'άλλο από σκόρδο και τριφύλλι;
Για πόσο καιρό θα υπάρχουμε για να υφάινουμε το μετάξι και το μαλλί,
Και να είμαστε ντυμένοι με κουρελιασμένα υφάσματα;

Μέσα από την πονηριά τους και την προδοσία τους έχουν θέσει την φυλή κατά της φυλής!
Στήθια που χτυπιούνται για σένα!
Στο κενό των σπιτιών που δημιουργούνται στο σκοτάδι της άγνοιας και της τρέλας,
Καρδιές που χτυπούν ενωπιόν σου!
Και στις γωνίες των σπιτιών θάβονται τα σύννεφα της τυραννίας και της καταπίεσης,
Η λαχτάρα για σένα γίνεται Αποστάγμα -
Κοίταξέ μας, Ω! Ελευθερία, και συμπόνεσέ μας.
Στα σχολεία και τα γραφεία
Απελπισμένοι νεοι σε καλούν!
Σε εκκλησίες και μουσουλμανικά τεμένη
Το εγκαταλελημένο βιβλίο σε προσκαλεί !
Σε συμβούλους και στα δικαστήρια των παραμελημένων Το δίκαιο σε εκλιπαρει - έχε οίκτο , Ω! Ελευθερία, και σώσε μας.
Στα στενά μας δρομάκια
Ο έμπορος ανταλλασει τις ημέρες του μόνο για να πληρώσει τους κλέφτες από τη Δύση,
Και κανένας δεν είναι εκεί για να τον συμβουλεύσει!
Στους δικούς μας άγονους αγρούς
Ο αγρότης οργώνει τη γη με τα νύχια του,
και στ'αυλάκια του νερού ρίχνουν σπόρους δακρύων από την καρδιά τους,
Και δεν θα έχει συγκομιδή να αποθηκέυσει εκτός από τα αγκάθια και τους κάρδους,
Και κανένας δεν είναι εκεί για να τον διδάξει!
Στις άδειες μας πεδιάδες οι Βεδουίνοι περπατούν ξυπόλυτοι, γυμνοί και πεινασμένοι
Και κανένας δεν είναι εκεί για να τους ελεήσει -
Μίλα, Ω! Ελευθερία, και διδάξέ μας ...
Από την αρχή το σκοτάδι της νύχτας έχει κατέβει μεσα στις ψυχές μας -
Πόσος καιρός μέχρι την αυγή; Εχει διαχωρίσει την ομάδα από την ομάδα!
Έχει σπέιρει τους σπόρους του μίσους στις φυλές και ανάμεσα στις φυλές -
Πόσο καιρό θα υπάρχουμε για να διαλυθούμε στη συνέχεια όπως οι στάχτες πριν από αυτο το σκληρο τυφώνα,
Και πως θα πολέμησουμε σαν τα μικρά πεινασμένα λιοντάρια μπρος σε δυσώδες σφάγιο;
Προκειμένου να εξασφαλίσουν την δύναμή τους και να εχουν την ευχέρεια για εξουσία ,
έχουν οπλίσει τους Durzi να πολέμήσουν κατά του Άραβα!
Έχουν υποκινήσει τους Σηίτες ενάντια των Σουννιτών
Έχουν υποκινήσει τους Κούρδους για τη σφαγή των Bεδουινων!
Έχουν ενθαρρυνθεί τον Μουσουλμάνο να παλέψει με τον Χριστιανό -
Για πόσο καιρό ένας αδελφός θα πολεμά τον αδελφό του για το στήθος της μητέρας;
Για πόσο καιρό ένας γείτονας θα απειλει τον γείτονα κοντά στον τάφο της αγαπημένης του;
Για πόσο καιρό ο Σταυρός και η Ημισέληνος θα παραμενουν χώρια μπροστά στα μάτια του Θεού;
Ακούσε, Ω! Ελευθερία, και πρόσεξέ μας.
Στρέψτε το βλέμμα σου προς εμάς, Ω μητέρα των κατοίκων της γης,
Γιατί δεν είμαστε οι απόγονοι του ανταγωνιστή σου!
Μιλήσε μας με τη γλώσσα του κάθε ένος από εμάς.
Από μία μονο σπίθα ερχεται φωτιά σε ένα δεμάτι από άχυρο !
Ξύπνησε με τον ήχο των φτερών σου το πνεύμα του κάθε ενός από τους άνδρες
Γιατι από ένα σύννεφο ξεπηδάει ένας κεραυνός και φωτίζει τις λωρίδες της κοιλάδας και τις κορυφές των βουνών.
Διαλυσε με την απόφασή σου αυτά τα μαύρα σύννεφα?
Κατέβα ως κεραυνός!
Καταστρέψε σαν καταπέλτης,
Τα στηρίγματα εκείνων των θρόνων που δημιουργούνται πάνω σε οστά και σε κρανία,
Που είναι επικαλυμμένοι με το χρυσό των φόρων και των δωροδοκιών.
Και εμποτισμένοι με αίμα και δάκρυα.
Ακούσε μας, Ω! Ελευθερία,
Συμπόνεσέ μας, Ω! Κόρη της Αθηνάς,
Διάσωσε μας, Ω! Αδελφή της Ρώμης,
Σώσε μας, Ω! σύντροφος του Μωυσή,
Ελά να μας ενίσχυσεις, Ω! αγαπημένη του Μωάμμεθ,
Μάθε μας, Ω! νύφη του Ιησού,
Ενίσχυσε τις καρδιές μας ότι μπορεί να ζήσουν!
Ή ενισχύσε τα όπλα των εχθρών μας εναντίον μας.
Αυτό μπορεί να μας εξασθενει, να χαθούμε και να βρούμε την ειρήνη.