χάθηκαν στη νύχτα οι δρόμοι
έσβησαν τα φώτα στην κάμαρα σου
κι εγώ γυρνώ κρυφά στην αγκαλιά σου
αγκομαχά η πόλη πριν χρυσίσει ο ήλιος
απέραντοι οι δρόμοι χωρίς ψυχή
χέρια απλωμένα, ματια κλειστά
δική μου θα γίνεις πριν την αυγή
όλο λέω να φύγω
η αγάπη σου δίχτυ που με κρατά
τα πελάγη απλωμένα με προσκαλούν
μα εγώ δεμένος στη δική σου αγκαλιά
σ'αγαπω φωνάζω στον αέρα
μα εδώ κάτω δεν ακούει κανείς
κι όσο κραυγάζει η δική σου η σιωπή
αβοήθητη πεθαίνει η αγάπη κάθε μέρα
ελπίζοντας από κάποιον να ακουστεί
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου