Μίλα

του
EDGAR ALLAN POE

 Δέξου αυτό το φιλί στο μέτωπό σου.
Τώρα που ξεχωρίζουμε θα σου τ' ομολογήσω:
Δεν είχες άδικο να λές πως όλη μου η ζωή
εστάθηκ' ένα όνειρο.
Κι αν η ελπίδα επέταξε
μια νύχτα, είτε μια μέρα,
είτε σε μια οπτασία,
ή μέσα στο άπειρο,
είναι γι' αυτό λιγότερο φευγάτη;
Ό,τι θωρούμε ή φαινόμαστε, δεν είναι
παρά ένα όνειρο μέσα σε κάποιο όνειρο.

Στέκω μπροστά στη βουή του ακρογιαλιού
που το χτυπάει το κύμα,
και κλείνω μεσ' στη φούχτα μου
δέκα σπειριά μαλαματένιαν άμμο
δέκα σπειριά, όμως κι εκείνα ακόμα
πως γλυστράνε μεσ' απ' τα δαχτυλά μου
και χάνονται στην άβυσσο,
ενώ παίρνει με το κλάμα, ποταμός το κλάμα.
Θεέ μου! Δεν μπορώ, λοιπόν, να τα κρατήσω
λιγάκι πιο σφιχτα;
Δεν μπορώ, θεέ μου να σώσω ουτ' ένα
απο το κύμα τ' αδυσώπητο;
Ό,τι θωρούμε ή φαινόμαστε, δεν είναι λοιπόν
ένα όνειρο μέσα σε κάποιο όνειρο;