το άρωμα

Θυμάμαι που σ' αγκάλιασα μια μέρα
χειμώνας ήταν τότε σκοτεινός
και γέμισαν λουλούδια τον αέρα
τα ρούχα σου που μύριζαν αλλιώς.

Τα βράδια που δε γύριζες σε μένα
ξημέρωνε και μ' έβρισκε το φως
με δάκρυα να πλένω ένα-ένα
τα ρούχα σου που μύριζαν αλλιώς.

Είναι γλυκιά η μυρωδιά της προδοσίας
το άρωμά της ανοιξιάτικη πνοή
είναι βιολέτες με χρυσόσκονη γαζίας
και μια σταγόνα γιασεμί

Γερνάμε πλάι-πλάι και ξεχνάμε
αλλά ο ίδιος πόνος ο παλιός
με πιάνει πάντα όποτε θυμάμαι
τα ρούχα σου που μύριζαν αλλιώς