Μπαλλάντα της Ψηλής Σκάλας

Σε κάθε πόλη, συνήθιζε να λέη ο ποι-                      τής Aπολλιναίρ, υπάρχουν, οπωσδήποτε,                      και μερικοί αθάνατοι. Δυνατόν να είσαστε                      σεις, κύριε, μεταξύ αυτών, ή, ακόμα,                      κι' εσείς, κύριε. Δεν ξέρω. Πάντως για                      ένα είμαι σε θέση να σας βεβαιώσω : ότι                      υπάρχουν. Δεν αποκλείεται ελάχιστοι.                      Όμως υ π ά ρ χ ο υ ν. ο Θεόφιλος κάποτες ανέβηκε σε μια ψηλή σκάλα - αυτόπτες μάρτυρες το λεν - ίσως να ζωγραφίση μιαν επιγραφή ίσως ακόμη για να συμπληρώση το πάνω μέρος μιας συνθέσεώς του ηρωικής αλητόπαιδες - αλητόπαιδες που με τον καιρό (ως είναι φυσικό) ανδρωθήκανε και γεράσαν (δεν ενθυμούντανε πια τίποτε) κι' επεθάναν ευυπόληπτοι και "φιλήσυχοι αστοί" - αλητόπαιδες - ξαναλέω - για να παίξουνε και να γελάσουν ετραβήξανε την σκάλα την ψηλή κι' ως γκρεμοτσακιζόντανε έντρομος ο Θεόφιλος από τα ύψη επρόσμεν' ελεεινός σακάτης θέλεις κι' ακόμη λιώμα στο χώμα να βρεθή αλλ' - ω του θαύματος ! - προσεγειώθη απόλυτα σώος κι' αβλαβής (πάντως κάτι σαν νάπαθε το ένα του πόδι: χώλαινε ελαφρυά μέχρι το τέλος της ζωής) μα ναι σας λέω ακέργιος απ' την κορφή ώς τα νύχια από την πτώση μόνο που τα σεμνά φορέματά του είχαν γενεί χρυσά ωσάν τον Ήλιο το πρόσωπό του σαν τη Σελήνη - είτανε λεν χλωμός - σαν τη Σελήνη φωτεινό - αυτά τα δυο αστέρια είθισται να συνυπάρχουν στα εικονίσματα της βυζαντινής ζωγραφικής - και αν κατόπι επήγε να κρυφτή στη Mυτιλήνη είχ' έμπει στην αθανασία πια: επέπρωτο πλέον να υπάρχη αιώνια α θ ά ν α τ ο ς - πιθανόν μαζύ με τον αείποτε σκουντούφλη συμπολίτη του Γεώργιο ντε Kήρυκο και με τον Mπεναρόγια - ανάμεσα σε τόσους και τόσους και τόσους Bολιώτες που εζήσανε και πριν και κατά τη διάρκεια κι ύστερα από του τραβήγματος της ψηλής της σκάλας τον καιρό

(από το Στην Kοιλάδα με τους Pοδώνες, Ίκαρος 1992)