Χρυσαυγή Τούμπα: Στης λήθης χάνεται της μοίρας η δυστυχία κι αποκοιμιέται.

[Ήταν Σεπτέμβρης]

Ήταν Σεπτέμβρης

κι έφυγες με τον βόρειο άνεμο

να σε σπρώχνει μακριά

με τις ενοχές ... τις επιλογές σου...

Στα νεκρά σου μάτια

η ομορφιά του Αυγούστου που πεθαίνει.

Ήταν Σεπτέμβρης

κι ήταν ένα εύθραυστο ασήμι η δύση.

Μαραίνονταν οι ευωδιές των κρίνων στο βάζο

στον καθρέφτη χείλη στο αίμα

μαραμένα ροδοπέταλα.

Ήταν Σεπτέμβρης

κι ήταν η δύση ολόγιομη ευωδιές.

**

[Το πατρικό]

Ώρα έξι και μισή το πρωί
Κλείνω την πόρτα του πατρικού
Απέναντι η ανατολή
Το φως γλιστράει
Η ζέστη γλιστράει
Το αίμα γλιστράει
Ο χρόνος γλιστράει

Γυρίζω το κλειδί στην κλειδαριά
κι αιχμαλωτίζω μέσα στην ευρύχωρη σάλα
την πρώτη φρεσκοπλυμένη ηλιαχτίδα της ανατολής.

Την παρακολουθώ
Φως αμυδρό
Ένα κερί στον άνεμο
τρεμοπαίζει
άλλοτε εδώ άλλοτε πιο πέρα
μέσα στη σάλα
φως αμυδρό
Όλα τα άλλα είναι σκιές:
Τα άλλα δωμάτια
οι γωνίες
ο διάδρομος
η σκάλα
και οι πόρτες
είναι σκιές
αλλά υπάρχουν:
ό τι ζει μέσα μου
ό τι περιφέρεται μέσα μου
υπάρχει εκεί
ζώντας εντός του σπιτιού
που είμαι εγώ.

**

[Αύγουστος]

Μια σκέψη ψάχνει τη θάλασσά της
Μια περιπλάνηση στα φτερωτά κύματα
αφήνει χνάρια, σπόρους πλωτούς
Με τα κλαδιά του ανέμου σκορπίζει
βυθίζεται στα σιωπηλά μαύρα δάση
εισβάλει στα έγκατα της γης
διασχίζει χιλιάδες γαλάζια μονοπάτια
ενώνεται με το αρχαίο τραγούδι των γοργόνων.
Η ψυχή σε αναταραχή.
Είναι οι νύχτες των λέξεων
πετάνε
ονειρεύονται
σαν φαντάσματα σηκώνονται από τα μαγικά λιβάδια.
Η ψυχή είναι θάλασσα
Η ψυχή δημιουργεί
Μήνα Αύγουστο
δυο φεγγάρια ακτινοβολούν
χρυσά αστέρια λάμπουν τόσο φωτεινά στον ουρανό.

Πόσο γαλήνιος κι ωραίος ο κόσμος αναπαύεται
καθώς τον τυλίγει το λυκόφως!
Στης λήθης χάνεται της μοίρας η δυστυχία
κι αποκοιμιέται.