Βαδίζω μοναχός
Πάνω σε σχήματα ασάλευτα
διάκενο βουβό,απο μαυρόφτερες
παράλυτες στιγμές.
Το άδειο βλέμμα της αβύσσου, πισω
απ'των μαλλιών της την ανάσα.
Το χέρι της,που απώθησε της
ψυχής μου το κρασί.
Άνεμος στεγνός απο δροσιά οι λιγοστές της λέξεις.
Το τελεσίδικο αντίο, πάνω απ'την νεκρωμένη αμμουδιά.
Ήταν βιαστική.
Διχοτομούσε τη ζωη μας,
κ'είχε τα μάτια της κλειστά.
Bαρύς στα βλέφαρα ο φόρτος
στα πόδια μου τα φύκια
που μάτωναν σταλιά σταλιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου