Λιλή Βασιλάκη: Σαν λεπτοδείκτης η ζωή γυρνά

Αήττητη Αγάπη

Με διάσταλτες τις κόρες των ματιών τους,
γεμάτες θυμό εισήλθαν οι λέξεις, πρόσκαιρα,
στο κουτί της Πανδώρας,
για αναδιαπραγμάτευση
και ανασύνταξη των ενστάσεών τους,
αναμένοντας την επικείμενη επίθεση...

Χαλκοπράσινες κι αλλοπρόσαλλες
με έναν αλλόκοτο παροξυσμό,
αναμοχλεύθηκαν για πολλοστή φορά
στο κουτί, έτοιμο να εκραγεί,
για να βροντήξουν τους βρυχηθμούς τους
στους τέσσερις ανέμους της αντίρρησης !

Τη στιγμή που πλατάγιασαν οι γλώσσες τους,
και πήραν θέσεις έτοιμες για την επίθεση ,
την ίδια στιγμή έσμιξαν κι οι ματιές!
Δυο μαγνήτες, δυο έγνοιες, δυο αγωνίες
εμφανούς πάθους και έντασης
βυθίσθηκαν, αυθωρεί,
ο ένας στη ματιά του άλλου !
Και, αίφνης, ω, τι μεγαλείο!
Φάνηκε αναδυόμενη η Αγάπη!

Σάστισαν οι λέξεις
εμπρός στο πανώριο ανάστημά της ...
Ζάρωσαν το ατίθασο κορμί τους ...
Οπισθοχώρησαν τρομαγμένες,
τυλίχτηκαν όπως-όπως με το βαρύ αμπέχονο της σιωπής,
και λούφαξαν ηττημένες στο ερμάρι της λήθης...

**

Σαν λεπτοδείκτης η ζωή

Σαν λεπτοδείκτης η ζωή γυρνά,
σφαίρα, στο εκκρεμές του κόσμου.
Σαν μιαν ανάσα η νιότη προσπερνά,
μια δρασκελιά, μια υποψία δρόμου.
Σαν σκόνη σβήνει, θάβεται
στην λησμονιά του χρόνου...

Τί να προλάβει; τί να πει;
Σε μια στιγμή μονάχα τί να ζήσει;
Αφού στο άψε-σβήσε αστραπή,
ως φως, για λίγο μένει;
Κερί που η φλόγα του πεθαίνει;
Συλφίδα, αδύναμη, ισχνή,
στα γηρατειά, αχνός που φθίνει...

Σαν σκοτεινιά ο θάνατος
την παίρνει καταπόδι.
Σαν τη βροντή π' ακολουθεί,
με μιαν στεντόρεια φωνή,
την τροχιά τη σύντομή της κόβει...

Τριγμοί, χαμός, αλαλαγμοί,
σαν ξεψυχάει το βιος της.
Τα σήμαντρα ηχούνε πένθιμα.
Η θλίψη τους βροχή,
θρηνούν για το χαμό της.

Έτσι με βιάση μοναχή,
αέρας, έρχεται στη γη,
μονάχη, έρημη, χαμένη,
σ' άλλη ζωή πηγαίνει...

**

Φιλιά νοερά
...
.. Τα φιλιά, τα νοερά, σαν έπεα πτερόεντα μοιάζουν ...!
Αμφίβολος ο προορισμός τους κι ατέρμονο,
πολλές φορές, το ταξίδι τους μιας και για να εκτελέσουν την περιούσια αποστολή τους και τι δεν περνοδιαβαίνουν..,
Ανήμερες θάλασσες, πανύψηλες και τραχείς κορφές, δύσβαθα φαράγγια και δασηφόρες κοιλάδες... ,
Πολιτείες ολάκερες, πολυάριθμες και ουρανοκτισμένες...
Μα ποια καλντερίμια να διαβούν και ποιες λεωφόρους και ποιες απροσπέλαστες διαβάσεις ν' αψηφήσουν;
Κι αυτή η τριβή στο διάβα τους... το πάλεμα με το χρόνο και τους ανέμους; ... τόσο αντίξοες συνθήκες.. ω, δεν τα ευνοούν...!

Χάνουν τα γνήσια διαπιστευτήριά τους,
με τα οποία είναι φιλοκολλημένα...!
Όσο κι αν η τιμή της αποστολής τους είναι υπερυψωμένη,
το αντίτιμο της αξίας τους ευτελές κι ευπαθές καταφθάνει , εάν ...
εάν δεν χαθούν ολοσχερώς σε έτερους
και παρακείμενους δρόμους...
Τελικά, άμοιρα τα διαπιστευτήρια της καρδιάς
που τα συνοδεύουν...

Μα και εάν καταφέρουν να φθάσουν στον επίδοξο προορισμό τους, ελλειπή και παραποιημένα τα συνοδευτικά τους κι αλί ,
χωρίς, εκείνο το περίφημο περίβλημα του πάθους
και τους μοχλούς της ανύψωσής τους !

.. Ενώ, τα εκ "δια ζώσης" φιλιά, σαν γραπτά μένουν,
επικυρωμένα με τη σφραγίδα της γνησιότητας του πάθους,
της λαχτάρας... του ίδιου, αυτοπροσώπως, του έρωτα !!
Αχ, τα ζωντανά φιλιά... αυτά ... αυτά που αφήνουν το αποτύπωμα της καρδιάς επάνω στα χείλη...
Αυτά, που κάθε χτύπος της καρδιας ακέραιη κάνει κατάθεση...
Αυτά, που ακόμα και μ' ένα ανεπαίσθητο άγγιγμα ,
γλύκα και ηδονή ανείπωτη σε πλημμυρίζουν
δίνοντας σου εισιτήριο, κατ' ευθείαν για παράδεισου ακτή ...

Γι αυτό ...
μη στέλνετε πια, νοερά φιλιά...
Ελάτε εδώ, σιμά στο σώμα, ζωή να γίνουν, να φτερώσει η ψυχή και με όλες τις αισθήσεις η δική τους να' ναι κατοχή !

Νοερά φιλιά
Μη μου στέλνεις τα φιλιά σου, τα πνιχτά, τα νοερά,
σαν αστέρια μες στο χρόνο χάνουν αίγλη και τροχιά ..
Σαν τα σύννεφα διαβαίνουν, που στο δρόμο τους συχνά,
για ανατολή οδεύουν μα στη δύση άνεμος γυρνά...

Έλα εδώ να μου τα δώσεις, την ανάσα τους ζητώ .. ..
μες στα χείλη να συνθέτουν πλάνο έρωτα σκοπό..
Ελα εδώ να μου τα δωσεις, πως με πάθος λαχταρώ ...
να τα πιω και να μεθύσω, τ ουρανού τα ύψη να διαβώ...

Τα φιλιά τ' απεσταλμένα μοιάζουν λόγια που πετούν
που δεν έχουν πάντα μπέσα και συχνά αεροβατούν.
Έλα εδώ να μου τα δώσεις, σαν τα έγκυρα γραπτά,
τη σφραγίδα τους ν' αφήσουν, ύμνοι, ωδή μες στην καρδιά...!!