Κραυγή μαρμαρωμένη η σιωπή
και ο γαρμπής αμείλικτος
στα μερομήνια του Αυγούστου.
Με τρύπια χέρια κράτησα
σοδειά της Άνοιξης, κίτρινα φύλλα.
Κι εσύ, ουρανέ, θύμωσες.
Τόσα χρόνια ποια γλώσσα μιλάς;
Ο χρόνος μου στενεύει.
Το ανοιχτό παράθυρο κορνίζα
το τοπίο νεκρή φύση.
Ψυχή μου, θάρρεψες να ονειρευτείς…
Ρούλα Τριανταφύλλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου