Αναρριγουν οι λεξεις µας, στιλπνες, χαρταετενιες.
Κατω απ το Θολο της Ηχους, του Μελλοντος Αιωνος.
Γλευκος αµετουσιωτο, Νεκταρ Αθανασιας.
Γνεψιµο προς τους Κυκλωπες, φιλι στους Λαιστρυγονες.
Οι Ουρανοποροι Ψαλµωδοι, σκυβουν στις Συµπληγαδες.
Τις αγκαλιαζουν, τις φιλουν, κρεµαµενοι απ το Θολο.
Στιλβωνουν µε τις Σιωπες, τις Ψαλτικες Βοες τους.
Με αµεθυστα γλωσσισµατα,µεθυστικα λιβανια.
ΑναΒαθµωνουν το Κενο, χερσωνουν τον Αιθερα.
Φωτωνουν τα αρριφνητα,θανατερα σκοταδια.
Ζαλωνονται τους αδελφους, που αδυναµοι χωλαινουν.
Σε Αναβασιν Αλαργινη, στο Σουφι µεριασµενη.
Ακροπατη,χιµαιρικη, στης Κιµωλος τη Ραχη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου