Στη
μπανανιά μας
φύτρωσαν
πατάτες
κι’
αχιβάδες,
λαμπρά
μέσα στο
πράσινο
τα φώτιζαν
οι γλόμποι,
μια αγάπη
πουν στο
τέλος της
κοιτάει και
γέλα.
Φλοκάτες
στα ταβάνια
μας
τα τζαμιά
δακρυσμένα
το κύμα
φίλαγε
γλυκά
μπουφέ και
πολυθρόνες
και
κένταγες
τέτοιες
στιγμές
καμήλες
κι’
αεροπλάνα.
Με τ’
αεράκι
στέγνωνες
μαλλιά
των
Αρχαγγέλων
ακούγοντας
το κράξιμο
του άσκημου
βατράχου,
συντρίμμια
τα’
αυτοκίνητα
σαπίζουν
στο μπαλκόνι
κι’ όψη μας
εχρίστηκε
με το λαδί
το σκούρο.
Κόκκινο
το
κυπαρίσσι
ακροδένει
την ελιά
σιχασιές
εντός
σχεδίου
σου
φωτίζουν
τα’ αχαμνά.
Νους
αλόγιστος
πυρώνει
τις ψυχές
αμαρτωλών
και η γόβα
στο παρτέρι
αργολειώνει
μοναχή.
Βγήκανε
πολλά
σκουλήκια
στου
τσιμέντου
τον αφρό
η ματιά
κύκλους
προβάλλει
με σκοπούς
αμυντικούς.
Κάθετος
στη μοναξιά
μου
το παράλογο
ζήτω
και ρεμβάζω
στη μορφή
σου
σε ολα αυτά
που ιστορώ.
Τέρμα η
τρελά
του μυαλού
μου
ας τα πιάσω
απ’την
αρχή.
Πέτρινος
είναι ο
φράχτης
το φεγγάρι
φωτεινό
άσπρα ειν’
τα
περιστέρια
που στα
σύννεφα
πετούν
όλα γύρω
ειν’
αλήθεια
κι’ ζωη
ειν’ακριβη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου