ΕΓΩ Ο ΕΛΛΗΝΑΣ

Νύχτες ατέλειωτες

Με το ΟΧΙ στην ψυχή μου

Στις κατακόμβες τις σκοτεινές

Της κόκκινης γκεστάπο…!

Νύχτες άγχους

Νύχτες τρομερές

Νύχτες λαχτάρας

Κάποιων η κατάρα

Νύχτες αγωνίας

Τραυματισμένες ευκαιρίες

Πεθαμένες επιθυμίες.

Νύχτες που σκοτώνουν

Τα όνειρα, τις ελπίδες

Του Ήλιου τις αχτίδες.

Νύχτες με βρυχηθμούς

Με δάκρυα, με λυγμούς

Με δάκρυα με αίμα

Γιατί πίστεψα σε σένα

Πατρίδα μου

Στο μεγαλείο σου, στη δάδα

Μητέρα μου Ελλάδα.

Και τώρα εγώ ο Έλληνας

Τις ώρες μου μετρώ

Στα έγκατα της γης κλεισμένος

Στα κάτεργα της Αλβανίας λιωμένος

Βαριά σακατεμένος

Απ’ των δήμιων το χέρι

Στις κατακόμβες της κόλασης

Εδώ στο Μπουρέλι.

Μάνα μου τη φωνή σου,

Ζητάω την οργή σου,

Τη δική σου την καρδιά,

Τη δική σου λεβεντιά,

Κάμε τη ασπίδα, στην απονιά

Στην αναλγησία, στην αδικία

Μίλα με τη γλώσσα του ΜΕΤΑΞΑ

Το «Ο Χ Ι», πάντα χρειάζεται στην απιστία

Δώσε μας το χέρι

Αδέρφια σεις, το λυτρωμό

Έλληνες είμαστε, ποιος δεν το ξέρει

Ας ξεχάσουμε για λίγο τον ΟΡΦΕΑ

Ο Άρης Μας χρειάζεται τώρα, η ΡΟΜΦΕΑ.