Εσύ, εγώ:
φελλοί στην τρικυμία.
Εμείς: φλόγες
της ίδιας πυρκαγιάς.
κόσμος πλατύς,
σκοπός, καρδιά μας: μία
κι οι πίκρες
μας σπαθιά της Λευτεριάς.
Δεν ξέρουμε να
κλαίμε, στη ματιά μας
τ’ όραμα
λάμπει κόκκινης Αυγής’
λιώνουμε τον
καημό μας στη φωτιά μας
κι οργή
κερνούν τα χείλια της πληγής.
Το “χτες” της
ιστορίας το δρόμο παίρνει
και πίσω του
ακολουθάει ο κουρνιαχτός,
στις πλάτες
μας η μνήμη του κι αν γέρνει
στο φως του
όμως ο δρόμος ανοιχτός.
Ατράνταχτή μας
δύναμη το Δίκιο.
Ό,τι δικό μας
ξένο ήταν ως χτες
μα η στέρηση
λοστός σε χέρι αντρίκιο
βιάζει όσες
πόρτες μένουν σφαλιχτές.
Κυριαρχικά
περνάμε και τραβάμε.
Όλοι για
όλους. Νόμο και δεσμό
ζητάμε την
Αγάπη που αγαπάμε
Κύτταρα εμείς
στον ίδιο οργανισμό.
Η ζωή μας κλει
τον Τάφο, κι απ΄ τη χτίση
τις ρυπαρές
ξεφτάμε ζωγραφιές.
Έχει η καρδιά
χαρές να καταχτήσει
κι ο νους
ανυποψίαστες ομορφιές.
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ: Από το Νέο Ριζοσπάστη (Φύλλο: 2 Σεπτεμβρίου 1934)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου