και με κουβέντες των καφενείων,
εκεί που στενάζουνε τα φυλλοκάρδια της πατρίδας μου,
απά στα αυλακωμένα πρόσωπα των γερόντων
που μιλάνε την λύπη τους,
βουτηγμένοι σαν κορπισμένα τριαντάφυλλα, ξερά
στα βαθυγάλαζα νερά του Αιγαίου...
......
Πως να κρατήσω μυστικό
το αίμα που σημάδεψε την πέτρα,
τον ήλιο που ζέστανε το χώμα,
τον έρωτα που άνθισε μια πρώιμη Άνοιξη
και το περπάτημα των θεών στην καλντέρα της Θήρας....
......
Νικόλα μου μην τα μιλείς,
όλα χαράμι πήγαν,
και οι αγώνες μας και οι στεναγμοί
και όλες τις μάνας μας οι πίκρες
χαράμι πήγαν όλες,
σε αυτόν τον τόπο το καλό
δεν θέλει να ριζώσει
και είν΄ απάνθρωπο στον άνθρωπο η πατρίδα του
μονάχα στεναγμό και πόνο,
να έχει να του δώσει......
........
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου