Ανάξιος

κάποιες φορές συμβαίνει

να αφήνω το σώμα μου στον έξω κόσμο

μαζύ με το τραπέζι ,το μαντολίνο μου και τα βιβλία.

σαν άλλο ενα σκληρό και οριστικό αντικείμενο

της αδυσώπητης πραγματικότητας.

[έχομε πει από καιρό

η πραγματικότητα ,

δεν ειναι τίποτε άλλο

από αντικείμενα οριστικά ,

όπως τα σώματα των νεκρών.]

μόλις αφήσω το σώμα μου

-όπως αφήνει η νυχτερίδα το ταβάνι και πέφτει-

πέφτω αρκετά, και ειναι όντως τρομακτικό

μέχρι μια επιφάνεια . εκεί που σταματούν οι λέξεις.

υποψιάζομαι οτι εδώ βρίσκουν οι ποιητές

τις πιο βαθιές τους λέξεις.

και μετά , πολύ βαθιά

συναντώ τον άγγελο με την ρομφαία

οπου ετάχθη να φρουρεί την Πύλη

να μου χαμογελά.

........

στό γυρισμό ,

με τρυφερή αυστηρότητα

και λύπη

στο λαμπερό του βλέμμα

μου αδειάζει τα χέρια , τις τσέπες και το κόρφο.

μ άδεια χέρια

επιστρέφω

σ εκείνο το ταβάνι που είναι το σώμα μου

Ω! ας ήμουν Ο Άξιος !

ενα τίποτα να ‘φερνα

ένα ελάχιστο..