Λ Α Τ Ρ Ε Ι Α Μ Ο Υ

Κάθε πρωί στο ίδιο μέρος

Στο μέρος των στεναγμών

Των ψιθύρων σου αγάπη μου

Στην ίδια γωνία του πόνου

Των ονείρων μας

Αγωνιώντας κάθε λεπτό

N’ ακούσεις τα δικά μου

Κι εγώ τα δικά σου

Καρδιοχτύπια

Από μακριά

Τις αρρυθμίες μου ν’ ακούσεις

Στο έρεβος της απελπισίας

Της απέχθειας των κόκκινων

Στην ψυχή μας

Στη δική σου την τρυφερή

με απηνές δονήσεις

σεισμού και τρόμου

Από τους γρύπες της εποχής μας

Με τη μιαρή ψυχή τους.

Σ’ αυτούς που υπόκεινται

Και αυτοί

Με τους ψεύτικους αισθητήρες

Της δικαιοσύνης

Που υπόκεινται στην απατεωνιά

Στην απέριττη ψυχή τους

Την αποστεωμένη

Της Κόλασης,

Βάζοντας φραγμό

Στο Θεό μας

Στον ερωτά μας

Στην αγάπη μας

Στα ρίχτερ της καρδιάς μας

Που λαχταρούν να ζήσουν

Την απαγορευμένη αγκαλιά

μετρώντας τα ρίχτερ

Του περίεργου σεισμού μας

Με τα δυό επίκεντρα

Που ελίσσονται στον ίδιο ρυθμό

Χωρίς μετασεισμούς

Εκτόνωσης

Χωρίς ελπίδα σωτηρίας

Και αυτό με τρομάζει

Λατρεία μου

Σαν βλέπω εμπρός μου

Τους γύπες του Προμηθέα

Να τρώνε τα σωθικά μου

Και τα δικά σου

Οι γρύπες του σκότους

Που το βάφτισαν Παράδεισο

Οι κόκκινοι «μάγοι»

Των σεισμών.

 Από τη συλλογή, «Μετρώντας τα κύματα