Όταν σιωπώ, τις νύχτες
με πενθεί.
Οι γλώσσες των μαλλιών της λάμπουν
τα μάτια μου κοιτώντας
τα σκοτωμένα.
Κι ο θάνατος,
αν συγκρατηθεί,
στη σκέψη μου θα φέγγει
με άπειρο κάλλος.
Μια ομορφιά καλή.
Το σώμα της φύλλο που τρέμει
την φωνή μου.
Χρειάζομαι ένα τέλος,
να φανώ.
Στους ώμους σε φιλώ
για ό΄ τι σηκώνουν.
Ως θαύμα
ή
ως οφειλή,
θα εμφανιστείς;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου