Κάθε που το ψιλόβροχο
τους κήπους νανουρίζει,
με μιά μεζούρα κριτικής,
της ζωής μετρώ τα πεπραγμένα!
Κι αυτό....με Σαγηνεύει!
Σφαλώ τα βλέφαρά μου ερμητικά
καί μέσα μου αισιόδοξο
Φως έκπαγλο με πλημμυρίζει!
Κι αυτό....με Συνεπαίρνει!
Καί όμως, άπειρες φορές,
άδικα κρίνεται η ζωή
από τυφλού κριτή την κρίση,
μολεύοντάς της τες χαρές,
τους πόθους, τες ελπίδες!
Κι αυτό.....με Απογοητεύει,
αφού, τούτη η ζαβή η κριτική
στα φυλλοκάρδια μου βαθειά,
μου σπέρνει σκούρα δειλινά,
καθώς της ζωής τα πέταλα τα ανοιχτά,
μεσ' το σκοτάδι κλείνει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου