Τούτη την ώρα,
αγναντεύω την ήρεμη θάλασσα,
που σ'ένα μικρό της κολπίσκο
με αλατισμένη τη Γη,
προσπαθεί,
το δικό της μποστάνι να φτιάξει!
Ο Νους μου ταξιδεύει μακριά
κι ένα τραγούδι να θυμηθώ προσπαθώ,
γιά κουρασμένα λιμάνια
καί γιά ταρσανάδες,
γεμάτους από σάπια θαλασσοδαρμένα καράβια.
Όμως,
ένα αόρατο ριπίδι αγέρα
απ' την κατάξανθη Άνοιξη,
μου ξεσκίζει της Σιωπης το σεντόνι,
πέρνοντας μαζί του φθόγγους καί νότες
γιά ταξίδι μακρινό
στου Πελάγου τά πλάτη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου